Dag 9: Runde

Nou dat was me het nachtje wel. Om 2.00 uur gaat er opeens keihard een alarm af en krijgen we te horen dat we meteen naar de uitgang moeten omdat er brand is. Nou is meteen bij mij ver te zoeken… want ik kleed me dus echt eerst aan. Een bh staat mij nu eenmaal beter dan geen en een Micky Mouse t-shirt is prima voor de nacht maar om daar nou mee door nachtelijk Fosnavag te paraderen… ik dacht het niet. Bovendien het wordt hier nooit donker! Dus het feit dat ik mijn make-upje achterwege laat, vind ik concessie genoeg. Afijn, 5 minuten later staan we in het trappenhuis van het hotel waar we door een hostess worden opgevangen met de mededeling dat het een vals alarm betreft en we weer terug naar onze kamer mogen. Er was blijkbaar iets mis met het verwarmingssysteem.

We gaan ondanks een gebroken nacht toch weer vroeg op pad, want ze verwachten aan het eind van de ochtend nog een keer regen en misschien zijn we de bui dan voor. Aangekomen op Runde (best nog spannend want we moesten een hele smalle boogbrug en weg over, waar maar één auto tegelijk kan rijden) eerst nog ff een WC opgezocht (die zijn er nl. niet op vogelrotsen), vervolgens de bergschoenen aan en we gingen op pad. Volgens het boekje is het een wandeling van zo’n 3 uur (niet dus, maar daarover later meer). 

Runde staat bekend als vogeleiland en wordt geroemd om zijn enorme vogelrotsen. Door zijn ligging, een eindje uit de kust in de Atlantische oceaan, maakt het een ideale plaats om te broeden voor veel zeevogels. Om op de plateaurand te komen moesten we eerst 1,6 km een steil pad omhoog (18 procent stijging!). We zijn onderweg 2x gaan zitten om op adem te komen. Wel een mooie omgeving konden we zien…zodra we het zweet uit de ogen geveegd hadden.

Onderweg naar het platform spotten we een grote jager, die zijn vliegkunsten vertoonde. Het is verder op de route best af zien door het vele dalen en stijgen. Van een lichte wandeling is geen sprake! De papegaaiduikers hebben we helaas alleen in de verte zien vliegen. Ze waren duidelijk op zee aan het foerageren. Op de helling waar ze ‘s avonds verblijven, was althans geen spoor van hen te bekennen. Wel veel meeuwen gespot die op een rots zaten te broeden. De Jan van Genten hebben we ook alleen vliegend gespot. Het punt waar ze hun nesten hadden, hebben we waarschijnlijk gemist. Het volgen van de bordjes was nl. niet zo eenvoudig, aangezien de belettering weggevaagd was en je moest gokken welk pad je moest volgen.

Wel weer veel schapen onderweg …en dus ook schapenpoep tegengekomen… en veenpluis. En op het filmpje het bewijs dat Hans mij wel degelijk op onverharde paden volgt!! Het was prachtig, zelfs mét de regenbui die we over ons heen kregen.

Via een steil pad omlaag over stapstenen bereikten we na dik 4 uur en 7 km.  geklommen en afgedaald te zijn, weer heelhuids de auto.

Maar wat hebben we genoten!