Dag 12: Norddal - Farstad

Gisteravond kregen we in het hotel tijdens het diner geit voorgeschoteld. Ik heb er braaf van gegeten maar had me er al ruim van te voren zo druk over gemaakt dat ik al misselijk was voordat ik een hap genomen had.  Bovendien was ik bang dat ik zou gaan mekkeren. Het was zeker niet vies, maar na een paar hapjes ging de rest de kliko in die ik mee op vakantie had genomen, in de volksmond ook wel Hans genaamd. 

Omdat de Trollstigen ook vandaag nog afgesloten is, heeft het geen zin om via Åndelsnes naar het westen te rijden en dus kiezen we de kortste route (via Molde) zodat we straks op ons gemak via de Atlantische weg naar ons volgende hotel kunnen rijden. Het waait al stevig als we Norddal verlaten, maar dat wordt richting de westkust alleen nog maar erger. We zitten inmiddels op windkracht 7-8 Bft met windstoten tot 10 Bft.

In Bud aangekomen vinden we al snel het beginpunt van de Atlantische weg. De Atlantische weg (Atlanterhavsveien) is een verbindingsweg van 8 km. tussen de eilanden Vevang en Averøy. In totaal gaat deze autoroute over 8 bruggen, met de Storseisundbrug als hoogste. Deze brug is tevens bijzonder vanwege de indrukwekkende schuine bocht die hij maakt. En ja ik val ongetwijfeld in herhalingen, maar ook vandaag rijden we weer een prachtroute! Onderweg maken we dan ook meerdere stops langs de Atlantische weg. Het regent niet, maar het is wel flink bewolkt en je waait hier gewoon uit je hemmetje. Dit betekent meteen ook jassen aan! Hans zet zelfs zijn bril af om te voorkomen dat hij hem uit de Noorse Zee moet vissen. Voor mij is dit helaas geen optie, daarvoor zie ik te slecht dus in houd de oortjes maar met beide handen vast en zie er daardoor uit of ik verschrikkelijk hard aan het denken ben. 

Onderweg zie ik een bordje met een toeristische attractie en we besluiten de aangegeven korte kunsttrail te lopen. Die gaat over een van de scheren en Hans dacht al dat ik het informatiebordje verkeerd gelezen had en het geen kunst- maar kusttrail was, aangezien we steeds langs de rand van de Noorse Zee balanceren. Opeens zien we dan toch het kunstwerk, althans volgens mij dan, Hans denkt nog steeds dat het een in stukken gebroken rioolpijp is die daar gedumpt is. Worstelend tegen de wind, keren we terug naar de auto en rijden nog even door naar Farstadsanden, ‘s werelds meest noordelijke zandstrand. Het was er niet bepaald druk, maar met een temperatuur van 9 graden en deze windkracht was het wellicht ook ietwat te frisjes voor een stranddag. 

Om 15.30 uur zijn we bij ons volgende hotel. We blijven hier 1 nacht. Morgen gaat de reis verder naar Trondheim.