Donderdag 8 juli: Wandelroute Planken Wambuis

Vanochtend rijden we al om 7.45 uur van huis richting Ede, voor een mooie wandeling op de Veluwe. Dit keer is ons doel niet de Posbank, maar gaan we voor de wandelroute Planken Wambuis van Natuurmonumenten (8 km). Deze route loopt door een afwisselend en wildrijk natuurgebied en je wandelt langs heide, stuifzand, gras- en bouwland en door bossen. Het is een wandeling die normale mensen in zo’n 2 uur doen, wij daarentegen waren pas om 12.30 uur klaar. Niet omdat wij een beperking hebben (lichamelijk dan, geestelijk sowieso), maar omdat ik tot frustratie van hubbie de neiging heb bij ieder grassprietje stil te staan voor een foto.

Meteen al bij het startpunt attendeert Hans mij vriendelijk op een kudde Spaanse runderen, die (jawel het zal eens niet) midden op het pad staat. Gelukkig buigen wij voor we hen bereikt hebben af en prijzen wij ons gelukkig met onze keuze om de route tegen de klok in te lopen.
De rest van de wandeling verloopt zonder noemenswaardige problemen. Het is een prachtige omgeving, het zonnetje schijnt dat het een lieve lust is en we genieten volop van al het moois om ons heen. Onderweg nog een aantal mestkevers gered die op hun rug lagen te spartelen en daarmee meteen mijn  goede daad voor vandaag weer gedaan…. wat wil een mens nog meer.

Als we tweederde van de route hebben afgelegd drinken we op het terras van restaurant Planken Wambuis een kop koffie met wat lekkers erbij (we willen nl. niet teveel calorieën ineens verbranden). Ook staan er langs de route her en der bankjes waar we af en toe gaan zitten om de omgeving in ons op te nemen en heerlijk te genieten van alle vogelgeluiden om ons heen. Reeën en wilde zwijnen hebben we helaas niet gezien. Ik dacht dat we daarvoor al te laat waren, maar volgens Hans ligt dit enkel en alleen aan het feit dat ik nogal stamp als ik loop.

Ik beklaag me net, dat er in Nederland niet zoveel wildlife te zien is, als we vlak bij het eindpunt, onze weg geblokkeerd zien door een groepje jonge stieren. Ik stond weliswaar op gepaste afstand van hen toen ik er een op de foto wilde zetten, maar het beest in kwestie had daar duidelijk geen zin in en kwam met zijn kop omlaag op mij aflopen. Ik heb gauw achter een boom(pje) dekking gezocht. Hans deed hetzelfde 20 meter verderop en riep (niet bepaald ter geruststelling) dat de stier mij nog steeds in het oog hield. Versteend van angst vroeg ik of hij hem niet weg kon lokken door met een opvouwbaar tasje te zwaaien. Dat zit in jouw rugzak, schreeuwde hij, en bovendien heb ik liever niet dat hij zijn aandacht verlegd naar mij. Hij ziet je namelijk nog steeds achter de boom staan, want je bent groter dan het boompje…. Bovendien: het een Spaanse stier, dus ik ga hier zeker niet de Torero uithangen (aldus mijn grote held). 

Uiteindelijk heb ik wat meer afstand kunnen creëren door op een heuvel te klimmen die uiteindelijk langs de kudde voerde. Wel heb ik de rest van de weg naar de auto steeds achterom gekeken…

Maar hé ik wilde wildlife.. en dat is precies wat ik heb gekregen.