Dag 2: Landgraaf (ZL)

Gisteravond nog even om de Veldhuizerplas gelopen en Sushi van meneer Wong thuis laten bezorgen. Het leek me een leuk idee om dat gezellig op de grond zittend aan de salontafel naar binnen te werken. En het was ook leuk, tenminste tot aan het moment dat we weer overeind moesten komen. Blijkt dan opeens toch dat de leeftijd parten gaat spelen en er wat kunst en vliegwerk aan te pas moet komen voor je weer overeind gekrabbeld bent. En dat is dan toch weer een klein smetje op het romantisch beeld dat ik hier oorspronkelijk mee voor ogen had. 

Vandaag stond een bezoek aan mijn moeder op het programma. Althans voor mij, want Hans had andere ‘dingen’ te doen (geen idee wat dit zou moeten zijn, maar ik vermoed dat er vooral veel achter de computer wordt gezeten). Het autoritje duurt exact 2 uur sinds er overdag niet harder dan 100 km/u gereden mag worden. Gelukkig had ik hierdoor wel voldoende gelegenheid om voor de (-tigste keer) uit te dokteren hoe ik ook al weer de muziek op mijn telefoon via car-play kon afspelen. Pas rond Eindhoven kwam ik erachter dat de telefoon aansluiten volstaat en je dus niet alle knoppen op de display hoeft in te drukken.

Limburg was dit keer  bepaald een uitdaging te noemen. Ik had geen idee dat 2 dames 3 uur bezig konden zijn met zo iets simpels als het vervangen van een tuinslang. Mijn moeder wilde haar oude lekke tuinslang vervangen door een andere (oude) tuinslang en leverde daarbij meteen een zak met allerhande koppelstukken aan, die door de jaren heen weliswaar vergaard zijn, maar die geen enkele toegevoegde waarde hebben omdat je er niks-nada mee kunt. Waarom niet? Nou gewoon omdat ze niet compatibel zijn. Weggooien is helaas geen optie voor mams en na wat gehannes met twee slangen, een 7-tal koppelstukken, een lekkende kraan en een kapot ophangsysteeem, dacht ik serieus even klaar te zijn. Toen alles eindelijk hing en (min of meer) werkte, wilde mams bij nader inzien toch liever haar oude, lekke slang terug. Die moest echter eerst ingekort (twee keer), omdat hij op bepaalde punten lek was. Na nog een aantal keer natgespoten te zijn door mijn lieve moeder die soms vergat dat ze het  spuitstuk op mij gericht hield ... was de klus eindelijk geklaard. Ach, we hebben er in ieder geval flink om kunnen gieren.

S’middags nog even met mijn moeder en tante de Groenstergracht ingelopen (nee dat is geen echte gracht, maar zo heet de landweg die naast het huis van mijn moeder loopt). Hier hebben zowel mijn moeder, tante als ik als kind ontzettend veel gespeeld in de omringende velden. De dames waren buitengewoon verrukt van het feit dat de gemeente na jaren eindelijk weer een bankje had geplaatst in de Groenstergracht. Daar waar het bankje staat heb Je werkelijk  schitterende vergezichten en kun je zelfs de Duitse Eiffel zien liggen. Het leverde in ieder geval weer een paar mooie kiekjes op.