Dag 5: Rondje Lekdijk

En het is al weer het meest mooie weer dat je je maar kunt voorstellen! Vanochtend eerst even naar Houten gegaan, omdat ik zo slim was om in mijn vakantie om 10.30 uur een oogmeting te plannen bij mijn opticien. Nee, niet bijster handig, maar ik heb hem toch maar door laten gaan omdat het zicht in mijn rechteroog de laatste tijd behoorlijk achteruit gaat. Ik vrees dat als dit zo gestaag blijft doorgaan, mijn liefste wens, een (blindegeleide)hondje, zomaar eens in vervulling kan gaan. Alhoewel ik het beessie dan waarschijnlijk niet eens kan zien...

Afijn, we besluiten er een leuke dag van van te maken en dus wandelen we na het bezoekje aan de opticien eerst naar het Oude Dorp in Houten om bij ons favoriete restaurantje ‘De Roskam’ te lunchen. Gisteravond had ik al een mooie wandelroute over de Lekdijk uitgezocht, maar die stond pas voor later die middag op ons programma. Eerst nog even langs huis, want het is allejezus  warm, dus een petje voor het kale bolletje van Hans is dan zeker geen overbodige luxe.

We vertrekken om 16.15 uur van huis en starten onze wandeling een kwartier later vanaf de parkeerplaats bij het Hajé te Nieuwegein. Het is nog steeds bloedheet en zelfs op de Lekdek staat geen zuchtje wind. Bovendien is het er qua autoverkeer zo druk dat het niet echt lekker wandelen is, omdat je vooral bezig bent met uitkijken dat je niet van de sokken gereden wordt. Gelukkig buigen we na Tull en het Waal af een ruiterpad op. Het is hier een stuk rustiger en zeker ook plezieriger om te lopen. Onderweg nog een sperwer en een ooievaar gezien en een fort bezocht. 

De route is 9,2 km en tot aan het het Verdronken Bos gaat alles prima. Na het verdronken bos wordt de route opeens een klompenpad. Nergens schaduw en dan 4 km. door vrij hoog gras moeten lopen  (nou ja Hans kon lopen, bij mij leek het meer op springen), daar werd deze dame dus niet vrolijk van. Bovendien moest ik verschrikkelijk piesen en langs klompenpaden staat helemaal niks; geen gezellig terrasje of zelfs maar een bankje waar je je achter kunt verschansen en dus zeker geen toilet. Dus ten einde raad toch maar de bosjes ingedoken en gezellig tussen de brandnetels gehurkt, ondertussen Hans met een oog in de gaten houdend, of hij dat charmante tafereeltje niet stiekem zat te filmen en met het andere oog naar beneden loerend of ik niet in mijn schoenen zat te sassen.

De laatst 3 km. vond ik echt loodzwaar en toen er halverwege, dankzij een verdwaalde boom, eindelijk een strook schaduw viel, ben ik languit gaan liggen in het gras, de distels en de brandnetels. Hans keek gelaten toe, hoe ik als een halve gare verrukt door het gras lag te rollen, maar hij weet inmiddels wel beter dan hier wat van te zeggen.

Het is  uiteindelijk 19.00 uur als we moe, bezweet en niet bepaald welriekend weer bij de auto aankomen. 

Morgen krijgen we visite en blijven we een dagje thuis.
Het schijnt de rest van de week alleen nog maar warmer te worden, dus waarschijnlijk zullen  we onze plannen hier en daar moeten bijstellen.

Word vervolgd.