Vrijdag 9 juli: Wandeling Overasseltse en Hatertse Vennen (Nijmegen) - tevens laatste reisverslag

Vandaag reden we om 7.45 uur van huis richting Nijmegen, waar we de laatste rondwandeling van deze vakantie gaan maken. De wandeltocht gaat door de Overasseltse en Hatertse Vennen en het Heumense Bos. Het is een prachtig Vennengebied van ca. 520 ha. Het gebied bestaat uit zo’n 20 vennen in het omliggende rivierduin- heide- en bosgebied.

Meteen al aan het begin van de tocht buigen we af naar een hoger gelegen uitzichtpunt met een schitterend view over een aantal van deze vennen. We nemen niet alleen de tijd om ons te vergapen aan al het moois (zoals een vissende reiger), maar creëren daarmee tevens afstand tot een groep bejaarde Nordic Walkers die druk kwebbelend achter ons liepen (d.w.z. de dames dan, want de heren doen er het zwijgen toe en zetten een ferme pas in een poging de dames achter zich te laten). Helaas bleek dit een ijdele poging, want aangezien vrouwen uitstekend kunnen multitasken duurde het niet lang of de dames sloten zich weer -helaas nog steeds luid snaterend- aan bij hun mannen. En ja een sprint zit er in een grotendeels onverhard gebied en gezien de leeftijd van de heren helaas niet meer in. 

Het is vandaag, net als gisteren, trouwens een prachtige dag en alhoewel het hier beduidend drukker is met wandelaars en fietsers dan op eerdere locaties, is het nu ook weer geen defilé lopen.

Aan de rand van het het gebied staat de ruïne van de 15e eeuwse Sint Walrickkapel en de daarnaast gelegen zomereik die vereerd wordt als de koortsboom van Overasseltse en die behangen is met vlaggetjes en linten. Volgens de legende moet je een lapje van de kleding van een zieke aan de boom binden waarna deze ervoor zorgt dat de ziekte verdwijnt. Volgens mijn eega ben ik al tijden niet helemaal fris in het hoofd en hij wilde mij al naarstig ontdoen van mijn bloes (bij gebrek aan een schaar om een stukje stof ervan op te offeren), maar ik vond dat toch niet echt een strak plan. Enkel in spijkerbroek en BH door een vennengebied marcheren, zou wellicht ongenode gasten aantrekken  (en dan heb ik het niet niet alleen over de talrijke muggen in dit gebied). 

We kiezen voor de wandeling van ca. 7 km. en genieten erg van hetgeen we onderweg zien. Na 3 uur (tja, fotootje, fotootje en nog maar een fotootje)  zit de tocht erop en besluiten we door te rijden naar Cuijk waar we in restaurant De Looijerij lunchen. Om 13.30 uur keren we terug naar huis en sluiten we onze  laatste echte vakantiedag af met een meer dan goed gevoel.

Tot slot…

Ondanks dat het door omstandigheden dit keer misschien een wat korte vakantie is geworden, hebben we van onze dagjes uit erg genoten. Zoals ik al in het vorige reisblog zei: Nederland is een prachtig land dat zeker de moeite van het ontdekken waard is. Onze nationale parken kennen misschien niet de grootsheid van de NP’s in Canada of de VS, maar ook kleinschalig genieten blijft genieten. Sowieso is het altijd fijn om buiten te zijn en te mogen beleven wat ons eigen land aan natuurlijke schoon biedt en dat is best veel. Hulde daarom aan organisaties als  Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer die er voor zorgen dat de pareltjes die Nederland heeft  nu en de toekomst behouden blijven.

Het weer was misschien niet op álle momenten even fraai, maar het heeft ons niet weerhouden om de dingen te ondernemen die we wilden doen. Ik ben gek op de natuur in het algemeen en op dieren in het bijzonder, al moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik runderen toch  liever vanuit de verte in een weiland bewonder dan loslopend in een natuurgebied.  Ook maakt het mij niet zoveel uit waar ik mijn vakantie vier, in het buitenland of Nederland, zolang ik dit maar samen mag blijven doen met de allerliefste, mijn grootste vriend, steun en toeverlaat en maatje waar ik al een tijdje mijn leven mee deel. 

Hartelijk dank voor jullie leuke, lieve en grappige reacties.

Ik weet (nog) niet wat 2022 voor ons in petto heeft… maar we gaan het vast en zeker zien. 

Lia