Dag 17: Prospect - Crescent City

Het heeft zeker een bepaalde charme om te verblijven in een B&B uit 1888, maar tjonge tjonge toch zeker ook nadelen. Die 5 foto's die ik gisteren wilde versturen, kosten 1,5 uur aan tijd. De WiFi is hier zo traag dat ik ze sneller per huifkar had laten bezorgen. Het hele huis is van hout, dus alles kraakt. Even 's nachts naar de wc sluipen is er niet bij, zonder dat iedereen op deze verdieping stijf van schrik overeind schiet. En de douche is afgesteld op de lengte van mensen in 1888, en dat heeft Hans met zijn lengte van 1.97 mtr. geweten. Die heeft dus nu voor het eerst ervaren, hoe het is om op je knieën te moeten douchen. Oh ja, en de wc bleef vannacht doorspoelen, maar die kon Hans gelukkig om 2.30 uur s' nachts nog repareren. Het ontbijt vanochtend was een beetje too much voor iemand die normaliter een bakje yoghurt naar binnen lepelt: 3 Belgische wafels met cranberry topping & haazelnuts, 2 plakjes bacon, 1 hardgekookt ei, jus en koffie of thee. Ik begrijp deze combi niet helemaal, maar ze doen hun gloeiende best om het je naar de zin te maken. En oh, wat zijn die Amerikanen toch ontzettend aardig! We zijn de de hele reis, zonder uitzondering, alleen maar superlieve, hartverwarmende mensen tegengekomen.

Waar ik wel verdrietig over ben, is dat ik aan het begin van onze vakantie mijn camera heb laten vallen. Gisteravond zagen we dat er nu op bijna iedere foto een vlek zit (en nee, het is geen vuiltje op de lens, maar zit er echt in :-().

Afijn tijd om lang te treuren is er niet, want we moeten weer verder. Vandaag gaan we naar Crescent City. Geen idee wat daar te beleven valt, maar het ligt aan de kust, dus het komt vast goed.

De reis verloopt voorspoedig. We lunchen onderweg ergens en brengen dan een bezoek aan het Redwood National Park. De voornaamste bezienswaardigheid van dit park wordt gevormd door een woud van imposante kustmammoetbomen (Sequoias), de hoogste bomen die op aarde voorkomen. De bomen kunnen een leeftijd bereiken van 500 tot 700 jaar en een hoogte van zo'n 115 meter. De meeste kustmammoetbomen groeien zeer dicht bij de kust, verder dan 80 kilometer landinwaarts komen ze niet meer voor. Ze profiteren van de gematigde temperaturen als gevolg van het zeeklimaat, de neerslag in de winter en de mist in de warme en droge zomer. Het is prachtig en indrukwekkend, maar het voelt toch ook een beetje unheimisch als je tussen die reuzen loopt.

Daarna gaan we naar het Battery Point Lighthouse  een vuurtoren die in 1856 werd gebouwd als havenlicht voor Crescent City In 1965 werd de vuurtoren overbodig en werd licht gedoofd. Het is nog net eb als we er arriveren, dus we kunnen nog over land de vuurtoren  bereiken. We zijn er misschien 45 minuten geweest, maar op de terugweg moesten we al over rotsen klauteren om droge voeten te behouden en het strand te bereiken, omdat er door het opkomende tij al een brede geul met water was ontstaan.

We bevinden ons inmiddels in Californië, ofwel de Sunshine State genaamd... helaas is de zon voor het eerst in onze vakantie ver te zoeken, zoals jullie aan de foto's kunnen zien. 

Morgen trekken we verder zuidwaarts langs de kust. Het wordt weer een lange reisdag naar de volgende bestemming: Mendocino